“ნენა, არიკაცი არაა ვალდებული რამე გაგიკეთოს…“

ამჯერად ის ბებიის მიერ გამოგზავნილ წერილს აქვეყნებს.

„მეტისმეტად ცხელოდა დღეს, შუადღემდე გარეთ ვიმუშავე, მერე შინ გამოვიძებნე საქმე. კარადა გადმოვყარე, ბევრი საჭირო და უფრო მეტი არასაჭირო რამ ვიპოვე. სტუდენტობისას ასკანიდან ბებიას გამოგზავნილ წერილებს შორის ერთ-ერთი ისეთიც ვნახე, რომელიც აღარ მახსოვდა..

„ზურიკო ბებია,

იცოდე ჩემგან, რომე აფერი არ იკარქება ქვეყანაზე, სიკეთით იცხოვრე, გულზე ხინჯი არ გექნება და სულზე ლოდი. სხვისი სიკეთის დანახვაც იცოდე ნენა, არიკაცი არაა ვალდებული რამე გაგიკეთოს, ყველას ათმაგათ და ასმაგათ გადუუხადე.

იგია მთავარი ვინაა ნამდვილი მოკეთე და ვინ არტისტობს გაანსხვაო. იცოდე ჩემგან, ვინც რუმ გარეშემო გიხტუნავს, გიცქმუტავს და გამსებს საქებარი სიტყვებით, კვანტს პირველი იგი დაგიდობს. ყოლთვის პატივი ეცი პირში მთქმელს, გეწყინება, გული გეინგრილე და შიეცადე მისი ნათქუამი გეიმთვალისწინო.

ნურცაროის, ნურიკაცზე ნუ დაგწყდება გულს, თუ სამე, როისმე ფეხი წაგისთეს და ბითურ გამოხვიდე არიკაცს არ დააბრალო მაი შენი თავის გარდა. სხვისი ყოლთვინ მადლიერი და მადლობელი იყაი ნენა. ცხვირი, რომ წეიტეხო გული არ გეისტკლიცო ნევრულობით, სანემ საქმე წახთებოდეს მანამდი უნდა ფიქრი თვარა, ხრამში რუმ ჩავარდები მერე მარტუა იმაზე უნდა იფიქრო იქიდან იოლათ და იორღათ რაფერ ამოხვიდე.

შენკენ მომართული ბოროტი საქმე, ყორიფელობამდე ეცადე ეისთინო, მეირიდო და უპასუხოთ დატიო. ცხრა ტყავში ამოძვერი და ეცადე ნენა ტერი არ გეიჩინო.

იმასაც შეეცადე რაცხაფერა, თავი ვირათ არ გადიქციო, თვარა ყოვლიკაცი შიესთება მისი სათრევი საპალნე შენ გადაგკიდოს.

გკოცნის შენი დაჯღარკული ბებიაშენი. 1998 წლის ივლისი.
ასკანა, იწობა ხეი და მიწა,“- წერს ზურა შევარდნაძე.