“როცა უიმედობა შეგიპყრობთ, გამიხსენეთ მე, ერთი სოფლელი გოგო”

პროექტ „ნიჭიერის“ერთ-ერთი გამარჯვებული, ბარბარე სამხარაძე სოციალურ ქსელში სამოტივაციო პოსტს აქვეყნებს და საზოგადოებას თავის მიერ განვლილ გზაზე მოუთხრობს.

 სამხარაძის პოსტს უცვლელად გთავზობთ:

„მე ბევრისთვის ცნობილი და ალბათ, უფრო ბევრისთვის უცნობი ბარბარა სამხარაძე ვარ. 20 წლის. მინდა გითხრათ, რომ ძალიან ბევრი #მეშევძელი-ები მაქვს.

1. მახსოვს მეექვსე კლასში ვიყავი და თოვლი იყო, ჩემი ბათინკები თოვლმა იმსხვერპლა და სკოლაში „კალოშებით“ დავდიოდი, ზედ „გამაშები“ მქონდა გადმოწეული და ყოველ წუთს ვიპრიალებდი, რომ არ დამჩნეოდა რაც მეცვა. ერთხელ მკითხეს: „-კალოშები გაცვიაო?“ მეც რა უნდა მეპასუხა, არა-მეთქი… მაშინ #შევძელი პირველად მომეტყუებინა, ისე რომ ჩემი თავი არ დამეზარალებია.

2. სკოლაში სიარულის დროს არასდროს მცმია „ახალი“ ტანსაცმელი, დედა სულ მეორეულებში ყიდულობდა, ნუ დღესაც ვყიდულობ, მაგრამ დღეს „ტრენდი“ გახდა, მაშინ გაჭირვების იყო.

პირველი ფოტოც ძალიან იშვიათია, რადგან ყველაზე ცოტა სკოლაში გადაღებული ფოტოები მომეპოვება, არ ვიცი რატომ მაგრამ ასეა.

ხოდა „ნიჭიერის“ სცენაზეც მეორეული ტანსაცმლით გავედი, ასევე ვიყავი პირველი „ჭარბწონიანი“ (ეს სიტყვა მეზიზღებააა) ახალგაზრდა, ვინც დიდ სცენაზე დადგა და წარმატებას მიაღწია ! ვიმღერე და ვიგრძენი, რაღაც შევცვალე, რაღაც ძალიან დიდი #შევძელი.

3. მაშინ, როცა ყველა ჩემზე ლაპარაკობდა, იყვნენ მასწავლებლები, რომლებიც ჩემს ჩაცმულობას განიკითხავდნენ: – იმით, რომ გახვედი, დედაშენმა უკეთესი ვერ გიყიდა?.

ნუ რა გაეწყობა, ვერ მიყიდა, მაგრამ მე ხომ ვიყავი ბედნიერი იმით, რაც ჩემ გარშემო ხდებოდა. ეს ბედნიერებაც დიდხანს არ შემრჩა.

4. სამძიმრებიდან და დასაფლავებებიდან მივდიოდი გადაღებებზე და რეპეტიციებზე, ვმღეროდი და ვცეკვავდი მაშინ, როცა ჩემი შინაგანი სამყარო ნადგურდებოდა. და ნამდვილად, #შევძელი ეს არავის ეგრძნო.

15 წლის გამოუცდელი სოფლელი ბავშვი, ვიდექი სცენაზე და პროფესიონალურად ვნიღბავდი ჩემს ტკივილს.

5. „ნიჭიერში“ გამარჯვების შემდეგ, ისევ დავბრუნდი სოფელში და #შევძელი სწავლის გაგრძელება. ჩემს კარიერაში გადადგმულ პირველ ნაბიჯებს გაჩერება და დასვენება ვაიძულე, პიროვნული განვითარების მიზნით

6.სკოლა დავასრულე და კოლეჯში ჩავაბარე, სადაც ჩემი აზრების და შეხედულებების გამო გავაფორმე კონტაქტი და გავხდი, პიარ მენეჯერი. ჩემი ხელფასით კი სწავლის ფული იქვითებოდა.

7. შარშან, მარტში, პანდემიის დროს გადავწყვიტე რაღაც მექნა, რაღაც ახალი. ავდექი და სიმღერა დავწერე და ყურსასმენებით ჩავწერე (Ocean Side) ამას მოჰყვა რამდენიმე, მაგრამ ეს მაინც განსაკუთრებით მიყვარს.

8. ზაფხულში სოფელში წავედი, დიდი ფიქრის შემდეგ დავიწყე ჩემი Youtube გადაცემა „სოფლის დღიურები“, სადაც სოფელში მაცხოვრებელ ადამიანებთან მქონდა ინტერვიუ.

ყველაფერს მე ვაკეთებდი, გადაღებიდან დაწყებული, მონტაჟით დასრულებული, თანაც ტელეფონით.

არ უნდა დამავიწყდეს, სანთლის შუქით ვეძებდი სპონსორებს, ვისაც გავაზიარებდი და ჩემს რესპონდენტებს რამეს აჩუქებდნენ. ბევრი კი გამოვიდა და უფრო ბევრი მოსაყოლი დამრჩა, მაგრამ ბოლოს ასე დავასრულებ:

როცა ოთახში მარტო იქნებით და უიმედობა შეგიპყრობთ, ამასთანავე ცხოვრებაზე ხელის ჩასაქნევად მოემზადებით, გამიხსენეთ მე, ერთი სოფლელი გოგო, რომელმაც სავარცხლით და ჯოხებით დაიწყო სიმღერა. სცენაც მხოლოდ ერთ გადაჭრილ მორს შეადგენდა. ხოლო, ამბიციებს ერთ პატარა ფურცელზე ატევდა. მე თუ შევძელი, შენ უფრო მეტს შეძლებ“, – წერს ბარბარე სამხარაძე.