ექიმი, დავით მრელაშვილი სოციალურ ქსელში სტატუსს აქვეყნებს:
“მოზარდი ასაკის – მე-5-მე-11 კლასის მღვიძარე ნაწილი (დღეები), ალბათ უფრო მეტი მაქვს გატარებული ერეკლე მეფის სასახლეში (თვითონ თელავის პირველი საშუალო სკოლის შენობის რომელიც სასახლის ნაწილია, შატალოები ციხის ქონგურებზე, სკოლის შემდეგ შეკრებები და ა.შ.), ვიდრე საკუთარ სახლში დედასთან და მამასთან.
ეს ისე – მერე რომ არ მითხრათ სუბიექტური ხარო.
კი ვარ.
მოდით მარტივად ავხსნათ რატომაა ალოგიკური და თვითონ ამ ფრაზის ავტორი (თავისდა უნებურად) ვერ ასაბუთებს რომ ერეკლე მეფე მოღალატე იყო.
სანამ ვიმე საპირისპირო აზრს დაწერდეს ამ პოსტზე – ერთი აუცილებელი პირობაა – სიტყვა “მოღალატის” განმარტება მონახეთ ინტერნეტში და დაურთეთ წინ თქვენს არგუმენტს, რომ შორს წასვლა არ მომიწიოს კონტრ-არგუმენტისთვის.
ის რომ რუსეთის შემოშვება კარგად არ დაუჯდა საქართველოს და აშკარა იყო 100 წლის შემდეგ და 200 წლის შემდეგ, ამას ილია და აკაკის მოშველიება არ ჭირდება – ყველამ ვიცით (ნუ რუსულ ნაფტალინში მუმიფიცირებული სამწუხარო გამონაკლისების გარდა).
მაქსიმუმ რაზეც თეორიულად აზრში ჯდება რომ იმსჯელო (და მაგაზეც პრაქტიკულად ვერ იმსჯელებ – დავასაბუთებ თუ რატომ) – არის ის, რომ გეორგიევსკის ტრაქტატი შეცდომა იყო თუ არა – რაც მოღალატეობისგან უკვე ფუნდამენტალურად განსხვავებული მცნებაა, რადგან მოღალატეობის განმსაზღვრელი აუცილებელი პირობა – მიზანმიმართულობაა (შეცდომის საპირისპირო).
ის რაც ძალიან ცოტაჯერ შემხვდა სოციალურ სივრცეში არის ის რომ – ვინც ამბობს შეცდომა იყოვო – არც კი ახსენებს ალტერნატიულ არჩევანს რისი პროგნოზირებაც შეუძლებელია ამ ალტერნატიული რეალობის მოხდენის გარეშე – ანუ რომ არ დადებულიყო ტრაქტატი – რა მოხდებოდა. შეცდომა აუცილებლად შედარებითია მეორე არჩევანთან რომელიც არა-შეცდომაა ხო? ცალკე შეცდომა ვერ იარსებებს როგორც არჩევანი.
ანუ ამაზე მარტივი პასუხია – არ ვიცით, და ვერც ვერასოდეს გავიგებთ შეცდომა იყო თუ არა, წერტილი.
ანუ მავანს იმის თქმა უნდა – რომ ის, ვინც დღეს (2022 წელს), ან თუნდაც 100 წლის წინ თვლის რომ ეს შეცდომა იყო, უკეთესად იცოდა ქვეყნის სამხედრო, ეკონომიკური მდგომარეობა 1783 წელს ვიდრე ამ ქვეყნის მეფემ, რომ ტრაქტატზე უკეთესი არჩევანი გვქონდა გაგვეგრძელებინა მარტოს წინააღმდეგობა მინიმუმ სპარსეთის და ოსმალეთის თეორიული დაშინების გარეშე რომ აწ რუსეთი “გვიცავდა” .
ერეკლემ საქართველო რუსეთს არ შეუერთა. აარც ხელი შეუწყვია რომ შეერთებოდა. საქართველო რუსეთმა შეიერთა ერეკლე მეფის სიკვდილის შემდეგ, გამომდინარე მისი უკიდურესად დასუსტებისგან. თუ ვინმეს ჰგონია რომ ტრაქტატი რომ არ ყოფილიყო – რუსეთი ხელს არ დაგვადებდა – დღევანდელ უტრაქტატო (მარა კაი ტრაქტორებიან) უკრაინას შეხედეთ.
ისე როგორც შეიერთა ყირიმი, აფხაზეთი, ოსეთი, და სცადა დნრ-ს და ლნრ-ს მიერთებაც რაც უკვე აღარ გაუვიდა ადვილად. ზოგზე ჰქონდა “ქაღალდებით გაფორმება”, ზოგზე არ ჰქონდა (გააჩნია იმ მომენტში პრინტერში კარტრიჯი იდო თუ არა).
ფარატინა ქაღალდები როგორიცაა გეორგიევსკის ტრაქტატი თუ მინსკის შეთანხმება – დარჩა ქაღალდებად.
ჰო, და კიდე ის – ყოველგვარი უპატივცემულობის გარეშე – ბატონი ლევანი რომ ღვაწმოსილი პედაგოგია, ვის რამდენი წიგნი აქვს წაკითხული, როგორი განათლებულია, ან რამდენი სტუდენტი ჰყავს – ეგ არანაირად არ “აპრავებს” უბრალოდ არასწორ (თავისივე ლოგიკით) ნათქვამს. ვინმე თუ კარგი ექიმია, და არასწორი მკურნალობა დანიშნა, რადგან კარგი ექიმია – ეგ არ ამართლებს კონკრეტულ შემთხვევას – იგივე პასუხისმგებლობა მოეთხოვება რაც ნაკლებად მცოდნე ექიმს, ხომ?
არა ერთი მეგობარი თუ ნაცნობია ვის აზრსაც მე პატივს ვცემ (მიუხედავად ამ თემაზე პოზიციის) და რაღაც მომენტში ოპონირებენ ზემოთ მოცემულობას, ოღონდ არა იმ საკითხით რაზეცაა კამათი – არამედ იმით რომ – “ვაა, ეს კახელები 200 წლის მკვდარ მეფეს იცავენ”. ეს სხვა საკითხია მეგობრებო, კახელების გამოხატვის “არა-მოსაწონი” ფორმა – რბილად რომ ვთქვათ, ქალაქელი პროფესორის მიერ “რადგან ყვითელია ესეიგი ლიმონია” ლოგიკის არგუმენტად არ გამოდგება.
და კიდევ ერთი: საქართველოში ძალიან გახშირებულია ეგრედ წოდებული “შეიმინგის” (შერცხვენის) ტაქტიკა რათა ოპონენტს აჯობო არა იმ საკითხში რაზეცაა საუბარი – არამედ მდელოს გადაღმა თემის გადატანით და იქ მოგებით (მაგალითად – “ჰო, ნუ მოღალატე შეიძლება არ იყო, მაგრამ რა გოიმობაა ასე გამოსვლა ჩოხა-ახალუხით და მკვდარი მეფის დაცვა”, ან “მაგაზე მეტი პრობლემა არ გვაქვს რომ ეს ხალხი ასეთ რამეებზე შეიკრიბა”).
ან კიდევ – “რა უპატივისმცემლობაა ასე თქმა” (და პირდაპირ ან არაპირდაპირ გულისხმობა – “როგორ შეიძლება ეგ რასაც ამბობს მართალი იყოს”).
კი ბატონო, 100% გეთანხმებით იმაზე რომ მაგაზე გაცილებით მეტი და მნიშვნელოვანი პრობლემა გვაქვს აწმყოში, და ზოგადად სიტუაცია სასაცილოა სატირალი რომ არ იყოს, მაგრამ იმ სხვა პრობლემების ხარჯზე მოცემული კონკრეტული თემის განუსაზღვრელად “გაპრავება” უკეთეს შემთხვევაში უმწიფარი ფსიქოლოგიური დეფენს მექანიზმია, უარეს შემთხვევაში ნეპოტიზმის ნაირსახეობა ავტორის გასამართლებლად.
თქვენ კიდე ქალაქელები ნუ ღლიცინებთ თელაველებზე – “ერეკლე მეფეს იცავენ ბერძენიშვილისგანო”. ეგრე არ არი. თელაველებს პაპა შეაგინეს, რომელიც საკუთარ დედაზე და მამაზე ნაკლებ არ უყვართ. ჰოდა შედეგს საპირისპირო მიმართულებით “ენა ტკბილად მოუბარს” ნუ ელოდებით, ბჯოს!
და ბოლოს – კომენტარში გია მურღულიას გიტოვებთ მათ ვისაც ჩემი აზრი აინტერესებს – ასე მიახლოებულად მე როგორც მესახება ეს თემა – მასზე უკეთესად არავისგან გამიგია. 20 წუთიანი ლექციისთვის კაი ხანია არავისთვის არ მიყურებია – ჩემი ყურადღება დეფიციტური ჰიპერაქტიულობის გადამკიდე. მარა მისი მოსმენის თვითოეული წუთი ოქროა!’, – წერს მრელაშვილი.