“მეექვსე წელია აქ ვარ, რა აღარ გამოვიარე, რომ ვიღაც ავაფმყოფმა ახლა ჩემზე ან**იოს ქუჩაში და ჩუმად ვიყო! რატომ!”
“რაც აქ ვცხოვრობ, პირველად, ერთ დღეს, ერთ დილას სამი ავადმყოფი, ჯერ მანჰეტენზე, მერე ბრუკლინში, სანამ გადაღებებზე მივედი, ამეკიდა და ან*რევდა… მეცვა გრძელი შავი პლაში, ბრტყელზე ფეხსაცმელი, მაკიაჟოს გარეშე.
მდგომარეობა მარაზმამდე მივიდა. 90-იანები გამოვიარე და აქ- ერთ ჯოჯოხეთს უკვე მოვრჩი, რომ დემოკრატების მოსვლასთან სრული ანარქია ვითმინო.
არა პოლიციელი, არა დაცვა, დილის 5-ზე მანჰეტენზე და 6-ზე- ბრუკლინში.
და ეს ხდებოდა ქუჩაში, ჩვეულებრივ რომ ვხედავთ- თავში გლიჯა გაიქცა პონტი, უბრალოდ ვიცი სცენარი და შუა ქუჩაში მანქანებს შორის ვიარე და კიდევ ბედავდა და ღრიალებდა ერთიც, მეორეც, მესამეც….
სრული მარაზმი და ძალიან არასასიამოვნო შეგრძნებაა, რა თქმა უნდა, დარწმუნებულიც არ ხარ, რომ იარაღს არ გააძრობს ან დანას არ გაგითხრის, ამიტომ გავეცალე, განგრეულ კაიფში რა უნდა აუხსნა, როცა ტიპი ვერ აზროვნებს??
ძალიან ცუდი ტენდენციაა, ირგვლივ იმდენი მესმის გოგოებისგან, ხან ვის ეცა ვინმე ავადმყოფი, ხან ვის და კაციშვილი ან არ არის ირგვლივ, ან არ ერევა არავინ…
ღამე ფეხით საერთოდ აღარ გავდივარ, პარკში საღამოს 7ის შემდეგ ჩემი ფეხი არ არის, ვერიდები ყველა ხარახურა სიტუაციას და მაინც, ვეფეთები ასეთ შემთხვევებს…
ყურადღებით იყავით, გოგოებო, მეტროში მხოლოდ პირველ ვაგონში ჩაჯექით და უბერსაც არ ენდოთ, ბევრი შემთხვევაა, მძღოლი ქალს თავს ესხმის…
მოკლედ, რა….ვფიქრობდი, დამეწერა თუ არა და დავწერე, ჩუმად რატომ
უნდა ვიყო!
მეექვსე წელია აქ ვარ, რა აღარ გამოვიარე, რომ ვიღაც ავადმყოფმა ახლა ჩემზე ან*რიოს ქუჩაში და ჩუმად ვიყო! რატომ!“, – წერს იუნა შაფათავა.