ნუცა თოფურია: ჩემი სოლო კონცერტის შემდეგ, ისრაელში, ქალაქ აშკელონში, რომელსაც ქართველების ქალაქს ეძახიან, მქონდა გასტროლი „ნიუტონთან“ ერთად. იქიდან საოცარი შთაბეჭდილებებით დავბრუნდი. დარბაზში აბსოლუტურ უმრავლესობას ქართველი ებრაელები წარმოადგენდნენ და ძალიან ემოციური, ნამდვილი კონცერტი გამოვიდა.
– ცოტა ხნის წინ, პირველი ალბომი ჩაწერე და სოლო კონცერტიც გქონდა. ამას დიდი გამოხმაურება მოჰყვა…
– ყველაფერი „მხოლოდ ქართულიდან“ დაიწყო… ადამიანი, ვინც მე დამასპონსორა, საქართველოში, როგორც ქველმოქმედი, ძალიან ბევრ კულტურულ ღონისძიებას ასპონსორებს ამ სფეროს განვითარებისთვის. ეს ჩემთვის დიდი სიურპრიზი იყო, რომელიც მოულოდნელად დამატყდა თავს.
– აქტიურად წერდნენ, რომ ეს ყველაფერი შენმა თაყვანისმცემელმა დააფინანსა. ასეა?
– არა, როგორც გითხარით, ეს ადამიანი ძალიან დიდი გულშემატკივარია ქართული კულტურის და ძალიან ბევრი კულტურული ღონისძიების სპონსორია. ჩემი პროექტიც საქველმოქმედო ხასიათისაა. ეს ადამიანი საპასუხოდ არაფერს ითხოვს. ის ჩემს თაყვანისმცემლად პრესაში მოინათლა, რეალურად, მსგავსი არაფერია. გამოვიდა, რომ ფულიან თაყვანისმცემელს დავაფინანსებინე ალბომი, როდესაც მსგავსი არაფერია. ეს სიტუაცია ჩემთვის ძალიან უხერხულია.
– ახლა რეალურ თაყვანისმცემლებზე მოვყვეთ, რომელთა სიუხვეც სოციალურ ქსელშიც კარგად იგრძნობა. როგორ გამოხატავენ შენდამი განსაკუთრებულ დამოკიდებულებას?
– პირდაპირ არას ეუბნები?
– დიახ. უხეშად შეიძლება არ ვუთხრა, მაგრამ ჩემი ქცევით, იუმორითა და ასე შემდეგ, ვაგრძნობინებ ჩემს დამოკიდებულებას, მივახვედრებ, რომ ტყუილად დრო არ დაკარგოს.
– რომ შეგიყვარდეს, ამისთვის რა არის საჭირო?
– ვერ ვიტყვი, ბიჭმა რამე კონკრეტული უნდა გამიკეთოს იმისთვის, რომ მის მიმართ გრძნობა გამიჩნდეს. ისეთი უნდა მომეწონოს, როგორიც არის. მით უმეტეს, საჩუქრებისა და სიურპრიზების მოწყობა არ მჭირდება ადამიანის შესაყვარებლად. სულ მეკითხებიან, როგორი ბიჭი მოგეწონებაო, მაგრამ ასე კონკრეტულად, ვერაფერს ვიტყვი. მგონია, რომ, როცა დავინახავ ადამიანს და გავიცნობ, მერე მივხვდები, ის არის თუ არა. მე ამის მჯერა.
– ერთადერთი და ზღაპრული სიყვარულის არსებობის გჯერა?
– სასურველი სარძლოს ტიტული მოიპოვე…
– ეს რომ მითხრეს, სიცილისგან ვკვდებოდი (იცინის). გულწრფელად რომ ვთქვა, ამას სერიოზულად ვერ აღვიქვამ, მაგრამ ალბათ, სასიამოვნოცაა.
– ბიჭების გარდა, ალბათ, მათი დედები და ბებოებიც ხშირად აქტიურობენ, არა?
– ესე იგი, დიდზეც და პატარაზეც, ქალზეც და ბიჭზეც, ძალიან კარგ შთაბეჭდილებას ტოვებ და დადებითი ემოციები აკავშირებთ შენთან.
– კი, კი ამას ვგრძნობ და ალბათ, აქედან გამომდინარე, ვერ წარმომიდგენია, რომ ვინმემ ჩემზე თქვას, ვაიმე, როგორ შემხვდა, რა რაღაცნაირი გოგოაო. ვინმემ თუ რამე ცუდად თქვა, ძალიან განვიცდი. ხომ შეიძლება, რამე სწორად ვერ გაიგონ და ნეგატიურად შემაფასონ, ეს ძალიან ახლოს მიმაქვს გულთან. ვერ წარმომიდგენია, რატომ ან როგორ უნდა ვაწყენინო ადამიანს – იმდენი აღიქვამს ჩემს ხასიათს სწორად, იმდენად კარგად ხედავენ, რომ ჩემში ნეგატივი არ არის, ძალიან განვიცდი თუ ვინმეს მცდარი აზრი ექმნება. საბედნიეროდ, ძალიან იშვიათად მქონია ასეთი შემთხვევა.
– დაბოლოს, ახლა ხარ შეყვარებული?
– შეყვარებული არ ვარ, მაგრამ მგონია, რომ ქალს ყოველთვის უნდა ჰყავდეს ობიექტი, ვინც მოსწონს, ვისთვისაც იპრანჭება, ვის გამოც განსაკუთრებულ ხასიათზეა და ჩემს ცხოვრებაშიც არის ასეთი ადამიანი, მაგრამ ჯერ მეტს ვერ ვიტყვი. თუ მომწონს, სერიოზულად უნდა მომწონდეს, რომ ამას გაგრძელება მოჰყვეს. „ცოტა ხანი გავერთობი“ – მე ასე არ შემიძლია. სანამ ბოლომდე არ დავრწმუნდები, რომ მომწონს, სანამ არ გავიგებ, როგორი ადამიანია, მანამდე არავის არაფერს ვაგრძნობინებ. თან, შორიდან ვაკვირდები სხვებთან ურთიერთობაში, თორემ ჩემთან შეიძლება, იდეალური და ანგელოზი იყოს. ამიტომაც უნდა დააკვირდე შორიდან სხვადასხვა სიტუაციაში და მეც ამ დაკვირვების პროცესში ვარ (იცინის).