იულია სოროკინა მრავალმხრივი ნიჭის მქონე ხელოვანია. მიუხედავად იმისა, რომ ხელოვნებას მის ცხოვრებაში ყოველთვის მნიშვნელოვანი ადგილი ეკავა, თოჯინების შექმნა სრულიად შემთხვევით დაიწყო, მისი პირველი ნამუშევრები კი პატრიარქმა შეიძინა.
იულია სოროკონა: ბავშვობიდანვე კარგად ვხატავდი, მაგრამ ჩემი მთავარი ინტერესი ყოველთვის მედიცინა იყო. 6 წლის ასაკში შემთხვევით ვნახე სამედიცინო ენციკლოპედია და ამ წიგნმა იმდენად დამაინტერესა, რომ გადავწყვიტე, ექიმი გავხდარიყავი. ამის შემდეგ ჩემი ცხოვრება ყოველთვის სამედიცინო საკითხების გარშემო ტრიალებდა. თუმცა, პარალელურად, ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის იყო ხელსაქმე. ბებია მასწავლიდა ქარგვას, კერვას, ქსოვას და ამას ბავშვობიდანვე ისე მივეჩვიე, რომ ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი გახდა.
– გამოდის, რომ თვითონ ასწავლეთ საკუთარ თავს?
– მე თოჯინების კეთებას 2015 წლიდან ვასწავლი და მყავს ერთ-ერთი ძალიან ნიჭიერი და წარმატებული მოსწავლე – ეკატერინე ბერიძე, რომელსაც თავის დროზე კულტურის სამინისტრომ სტუდიის გასახსნელად ფართი შესთავაზა. ეკამ მე შემომთავაზა პარტნიორობა და ჩვენ დღეს გვაქვს სტუდია, სადაც პერიოდულად იმართება სხვადასხვა სასწავლო კურსი, მასტერკლასები. გვაქვს ხატვისა და ძერწვის წრე და ასე შემდეგ. აქტიურები ვართ სხვადასხვა მიმართულებით. მალე ვაპირებთ გალერეის გახსნას, პატარა საგამოფენო სივრცე გვექნება, სადაც მუდმივმოქმედ ექსპოზიციას წარმოვადგენთ და ნებისმიერ მსურველს შეეძლება ჩვენთან მოსვლა.
– ზოგადად, როგორ თოჯინებს ქმნით?
– მომისმენია ასეთი რამ – რატომ აკეთებთ ლამაზ თოჯინებს, შექმენით უფრო სახასიათოო. ფინანსური კუთხით რომ შევხედოთ, ასე ჯობს და ამიტომ. არავის აინტრესებს მტირალი ან სხვა, ნეგატიური ემოციის მატარებელი თოჯინა. როცა ადამიანი თოჯინას ინტერიერისთვის ყიდულობს, ის, რა თქმა უნდა, ესთეტიკურად ლამაზი უნდა იყოს და პოზიტიურ ენერგეტიკას ატარებდეს. მოწყენილი თოჯინა, ვფიქრობ, სახლში არავის სჭრიდება. გალერიასა და მუზეუმში – კი ბატონო, მაგრამ ინტერიერული თოჯინა, რაც ყველაზე გაყიდვადია, რა თქმა უნდა, „თოჯინური თოჯინა“ უნდა იყოს. საკმაოდ მოთხოვნადია პატარა თოჯინები. რაც უფრო დიდია თოჯინა, ბუნებრივია, მისი ფასიც იზრდება და ზოგჯერ ის ყველასთვის ხელმისაწვდომი არ არის. ძალიან ხშირია მოთხოვნა პორტრეტულ თოჯინებზე. პორტრეტული თოჯინა ერთ-ერთი ყველაზე რთული ნამუშევარია და შესაბამისი, ღირებულებაც აქვს. ერთი პერიოდი ამ მიმართულებითაც აქტიურად ვიღებდი შეკვეთებს, მაგრამ შემდეგ გადავიწვი. ძალიან დავიღალე, პასუხისმგებლობა ძალიან დიდია, როცა ადამიანს არ იცნობ და თოჯინა ფოტოების დახმარებით მაქსიმალურად უნდა მიამსგავსო. საერთოდ, რაც უფრო ლამაზია სახე, მით უფრო რთულია მისი შესრულება.
– რატომღაც ბევრს პირიქით წარმოუდგენია.
– დიახ, ასეა. ბულგარეთში ვიყავით, ერთ-ერთ კონკურსზე ჩემმა თოჯინამ ოქროს მედალი და მაყურებელთა პრიზი დაიმსახურა. ეს იყო ლამაზი გოგონა, რომელიც ჟოლოს ჭამდა. სახეც ლამაზი ჰქონდა და ჩაცმულობაც. ამავე პერიოდში მყავდა მოსწავლე, რომელმაც პირველად შექმნა თოჯინა – ნაოჭებიანი მოხუცი და მისი ეს ნამუშევარი და ჩემი გოგონა ჟოლოთი, რომელმაც ჯილდოები დაიმსახურა ბულგარეთში, ერთად გავიტანე საქართველოში ერთ-ერთ გამოფენაზე. საერთოდ, ბევრს ეჩვენება, რომ ნაოჭები რთული შესასრულებელია. ფიქრობენ, რაც უფრო სახასიათოა სახე, მით უფრო რთულია შესასრულებლად. სინამდვილეში – არა, რაც უფრო მეტი ნაოჭია სახეზე, მით უფრო მარტივია მისი შესრულება. ხოლო, რაც უფრო ლამაზია სახე, მით უფრო რთულია შესასრულებლად. ისე მოხდა, რომ ამ გამოფენაზე, ორი დამთვალიერებელი ქალბატონის საუბარი მოვისმინე ჩვენს თოჯინებთან დაკავშირებით. ამბობენ, ნახე, ეს ნაოჭებიანი სახე, წარმოგიდგენია რა რთულია ამის გაკეთება!? როგორი ოსტატობა სჭირდება მხატვარს ამის შესასრულებლად და შეხედე ამ „დურას“ (ამბობს ჩემს თოჯინაზე), რა უნდა ამის გაკეთებას, ლამაზი სახე უმარტივესი გასაკეთებელი იქნებაო. სიცილი ამიტყდა, დიდი მადლობა გადავუხადე შეფასებისთვის, მაგრამ ძალიან ცდებით, რადგან ლამაზი სახის გასაკეთებლად, ძალიან დიდი გზის გავლაა საჭირო. რაც უფრო დახვეწილია ნამუშევარი, მით უფრო მეტ შრომასა და ოსტატობას მოითხოვს-მეთქი. საერთოდ, მე იშვიათად მომწონს ჩემი ნამუშევრები. მათში, პირველ რიგში, ნაკლს ვხედავ, ვიცი, რამდენი დეფექტი აქვთ, თუმცა, სხვებისთვის ეს იმდენად თვალშისაცემი არ არის.
– სახლში ბევრი თოჯინა გაქვთ?
– სახლში მხოლოდ ერთი თოჯინა მაქვს. ხშირ შემთხვევაში ისინი დასრულებისთანავე იყიდება. თუმცა, რამდენიმე წელია, რაც შეკვეთებს აღარ ვიღებ. ძალიან თავისუფალი ბუნებრივი მხატვარი ვარ, ვაკეთებ მხოლოდ იმას, რაც მე მაინტერესებს, თუმცა, როგორც ჩანს, ადამიანებს მოსწონთ ის, რასაც ვაკეთებ. გარდა ამ მიმართულებისა, ქანდაკებებზეც ვმუშაობ. გამოძერწილი მაქვს ტარიელის, ნესტან-დარეჯანის, ავთანდილის ქანდაკებები. ამის შემდეგ „ვეფხისტყაოსნის“ ჭადრაკიც შევქმენი და ახლაც ვაგრძელებ მუშაობას ამ მიმართულებით.