“როგორც კი ცხვირი შევყავი, მძღოლმა მაშინვე მკაცრი სახით მითხრა: “არ ამოხვიდეთ!”

„დღეს სტაჟირების პირველი დღე მქონდა, რაც ამაღელვებელი იყო. კლინიკიდან გამოვედი. გამოსვლისთანავე კიდევ რაღაც კარგი ამბავი შევიტყვე, წამოვედი გაჩერებისკენ გახარებული, ისეთი გახარებული, რომ ერთი სული მქონდა, ახლობელი ადამიანებისთვის გამეზიარებინა. უცებ ჩემ წინ გაჩერდა 30 ნომერი „მარშუტკა“, საიდანაც მგზავრი ჩამოვიდა. დავინახე, რომ წითელი ხიდი ეწერა, და გავიქეცი. როგორც კი ცხვირი შევყავი, მძღოლმა მაშინვე მკაცრი სახით მითხრა: „არ ამოხვიდეთ! არა, არ ამოხვიდეთ!“ და კარი ცხვირწინ მომიხურა. სახტად დავრჩი. სიტყვა ვერ ვთქვი. გაჩერებაზე დავბრუნდი და ვიტირე. რამდენიმე წამით ყველა კარგი ამბავი დამავიწყდა, რაც კი მომხდარა ჩემს ცხოვრებაში დღეს და საერთოდ.

ახლა აღარ ვტირი, მაგრამ ნაწყენი და შეშინებული ვარ. ჰაერივით მჭირდება იმის ცოდნა, რომ იგივე აღარ დამემართება, მაგრამ ამისთვის მზად უნდა ვიყო. იმიტომ, რომ ასე გამოვიყურები“, – წერს თინა სიხარულიძე.