“ჩემი ყველაზე დიდი გამარჯვება ის არის, რომ ძალიან წესიერი და კაცური კაცები აღვუზარდე სამშობლოს”

– ვინ არის ალეკო თეთრაშვილი?

ალეკო თეთრაშვილი: თავის სამშობლოზე შეყვარებული ერთი ქართველი კაცი.

– როგორია თქვენი საოცნებო ცხოვრება?

– ვოცნებობ, რომ საქართველოში მათხოვარი არ არსებობდეს. ყველას შეეძლოს მუშაობა და საკუთარი ოჯახის გამოკვება. არ გვყავდეს მტრები და ქვეყანამ აღიდგინოს თავის ძველი საზღვრები. იყოს მშვიდობა და კეთილდღეობა.

– გულჩვილი ადამიანი ხართ?

– საკმაოდ ემოციური ვარ. თან ამ ბოლო დროს ნერვებიც გამიფუჭდა, მაგრამ ვცდილობ ხოლმე, ემოციებს არ ავყვე.

– ბოლოს როდის იტირეთ და რატომ?

– ჩემი იმქვეყნად წარსული მეგობრები მახსენდებიან ხშირად. სუფრაზე ბიჭები დაღუპულ მეგობრებს რომ გავიხსენებთ ხოლმე, ამ დროს წამოგივა ცრემლი, აბა, რა იქნება?!

– ლატარიაში რომ ასი მილიონი მოიგოთ, რას გააკეთებდით?

– ასი მილიონი რომ მოვიგო, აუცილებლად დავეხმარებოდი გაჭირვებულ ადამიანებს, ბავშვთა სახლებს, მოხუცთა თავშესაფრებს… ძალიან კარგი იდეა განახორციელეს კანადაში – მოხუცებულთა და ბავშვთა თავშესაფრები გააერთიანეს. ძალიან კარგი შედეგები მიიღეს. მოხუცებს საქმე გაუჩნდათ, პატარებს იმედი მიეცათ და რა ჯობს ამას?! სიამოვნებით დავაფინანსებდი ასეთ რამეს საქართველოში. სიამოვნებით დავაფინანსებდი ნიჭიერ სტუდენტებს. წავახალისებდი იმ დარგებს, რომელიც ჰაერივით გვჭირდება: ფიზიკა, მათემატიკა, მედიცინა, სოფლის მეურნეობა, ხელოვნება და ასე შემდეგ. ასი მილიონი დიდი ფულია და ბევრი რამის გაკეთება შეიძლება.

– პერსონალურად თქვენთვის არ გაქვთ სურვილები?

– ჩემთვის რა სურვილები უნდა მქონდეს?! ღმერთის წყალობით, ჭერი მახურავს, სახლი მაქვს. შეიძლება, თავზე არ გადამდის, მაგრამ ლუკმაპურის ფულიც მაქვს და გადასახადებსაც ვიხდი. მანქანაც მყავს. სხვა რა გითხრათ, ხომ გაგიგიათ, „კაცი უნდა ეყოს ჯამაგირს და არა ჯამაგირი კაცს“. ბიზნესზე დიდად არასდროს მიოცნებია.

– რა მიგაჩნიათ თქვენს ყველაზე არასწორ საქციელად?

– ახალგაზრდობაში უფრო სკეპტიკურად ვუყურებდი ბევრ რამეს და უფრო მკაცრი ვიყავი. უსამართლოდ არასდროს არავის მოვქცევივარ, მაგრამ მერე მიფიქრია, იქნებ ჯობდა, უფრო რბილი ვყოფილიყავი?! იქნებ ჯობდა მეგობრებისთვის გული არ მეტკინა?! იქნებ, ხანდახან თქმას გაჩუმება სჯობდა?! გამოუცდელობისა და ახალგაზრდობის გამო შეიძლება ყოველთვის ვერ მოიქცე წინდახედულად. გული მიტკენინებია მეგობრებისთვის ჩემი პირდაპირობით, მაგრამ მერე გულში ჩამიხუტებია და ბოდიშიც მომიხდია. ისევ ერთად წავსულვართ და დაგვილევია. ადამიანი თუ ხვდები, რომ სჯობდა, სხვანაირად მოქცეულიყავი და სხვისთვის გული არ გეტკინა, უნდა აღიარო კიდეც საკუთარი შეცდომა, თორემ შეუცდომელი ამქვეყნად არავინაა.

– ოდესმე რამე მოგიპარავთ?

– მოპარვით არასდროს არაფერი, თუ არ ჩავთვლით, რომ ბავშვობის წლებში ბიჭები მეზობლის თუთის ხეზეც ავსულვართ, მკვახე ტყემალიც მოგვიპარავს, დამწიფებისთვისაც კი არ დაგვიცდია (იცინის). ისე, რომ ზრდასრულ ასაკში ვინმესთვის რამე მომეპაროს, გამორიცხულია. მეზიზღება ასეთი რამ.

– ტყუილთან როგორი დამოკიდებულება გაქვთ?

– უბოროტო ტყუილს ნორმალური ადამიანი დღეში 30-ჯერ მაინც ამბობს. ჩვენ ამას არც ვაკვირდებით. ადამიანს რომ უნდა შეხვდე, გაგვიანდება და გეკითხება, სად ხარო? იმას სიმართლეს ეტყვი? ხომ ეტყვი, რომ უკვე გზაში ხარ და მალე მიხვალ?! ეს ტყუილი არ არის, უბრალოდ, იმედს უჩენ კაცს. ბოროტი ტყუილი, რომელსაც შეუძლია, ადამიანს აუგი მოუტანოს, არასდროს მითქვამს. ასეთ ტყუილს მე ვერ მათქმევინებ, ბუნებით არ ვარ ასეთი. მე თვითონ ისეთი კარგი ინტუიცია მაქვს, ყოველთვის ვხვდები, თუ ვინმე მატყუებს, მაგრამ თავს ვუკრავ (იცინის). ჩელენტანოსი არ იყოს, სასიამოვნოა ტყუილის მოსმენა, როდესაც სიმართლე იცი (იცინის).

– ბოლოს როდის მოიტყუეთ და რა?

– ჩემმა ცოლმა მკითხა ამ დილას საჭმელზე, რომ დაგიტოვე, შეჭამეო? კი, ბოლომდე-მეთქი ვუთხარი და ამ დროს, სანაგვე ყუთში ჩავაგდე (იცინის). რა ვქნა, არ მინდოდა. საგულდაგულოდ დავკუჭე რომ არ ენახა და ახლაც ფიქრობს, რომ შევჭამე (იცინის).

– პაემანზე თავს სახალისო ამბავი გადაგხდენიათ?

– მე და ჩემი მეუღლე რომ შეყვარებულები ვიყავით, ერთხელ სანაპიროზე ვსეირნობდით, ხელში ავიტაცე და მივაფრიალებდი. ამ დროს მთვრალებმა გამოიარეს მანქანით და მეძახიან, აბა, შენ იცი, გოგიჯან, არ გაუშვა ეგ გოგო, ვენაცვალეთ გოგიასო (იცინის). მე მეძახდნენ გოგის და მეც შევიფერე (იცინის).

– როდის ყოფილხართ ყველაზე სასტიკი?

– თუ ძალიან გამომიყვანენ წყობიდან, მაშინ ვხდები სასტიკი. ვერ ვიტან „იაზვობას“ და შურს ჩემ მიმართ. თუ ვინმეში ამას ვაფიქსირებ, მაქსიმალურად ვცდილობ, იმ ადამიანთან საერთოდ აღარ ვიურთიერთო. არასდროს არავისი არაფერი მშურს და ძალიან ვერიდები შურიან და ბოღმიან ადამიანებს, იმიტომ რომ ასეთ ადამიანებს წყობიდან გამოვყავარ.

– რა მიგაჩნიათ თქვენს ყველაზე დიდ გამარჯვებად და ასევე, დიდ მარცხად?

– ჩემი ყველაზე დიდი გამარჯვება ის არის, რომ ძალიან წესიერი და კაცური კაცები აღვუზარდე სამშობლოს. ორი ვაჟკაცი ბიჭის მამა ვარ. განათლებული და კანონმორჩილი ადამიანები არიან. თავიანთი ქვეყანა უყვართ და წესიერად ცხოვრობენ. ეს მიმაჩნია მე კაცისთვის ყველაზე დიდ ბედნიერებად. მარცხს რაც შეეხება, მარცხია ის, რომ ჩემი ქვეყანა დღეს ძალიან დიდ გასაჭირშია, ძალიან დიდი პრობლემის წინაშე ვდგავართ და მართლა ბეწვის ხიდზე გავდივართ. უსუსური და უძლური ვარ, ვერაფრით ვეხმარები ჩვენს სამშობლოს, რაც საშინლად მაღიზიანებს.

– ბოლოს რა მოისმინეთ საკუთარ თავზე როგორც კარგი, ისე ცუდი?

– ხშირად მაქებენ ხოლმე როგორც ახლობლები, ისე უცხო ადამიანები. ეს ყოველთვის სასიამოვნო მოსასმენია. როცა უსამართლოდ გაკრიტიკებენ, საწყენია და გული მწყდება ხოლმე, როცა ვიცი, რომ არ ვიმსახურებ.

– ყოფითი საქმეებიდან რისი კეთება გიყვართ ყველაზე მეტად?

– ძალიან მიყვარს მეურნეობის საქმეები, ყურძნის დაწურვა, ღვინის დაყენება. თითქმის 20 წელია, ჩემი ხელით ვწურავ ყურძენს და მამაპაპური წესით კახურ ღვინოს ვაყენებ. დავკანკალებ და თავს ვევლები ჩემს „რქაწითელს“. შენს ნატურალურ ღვინოს რა სჯობს?! თან საკუთარი ხელით რომ გაქვს დაყენებული.

– რომ გაიგოთ, მეგობარს საყვარელი ადამიანი ღალატობს. ეტყოდით სიმართლეს?

– მე მქონდა ასეთი შემთხვევა – ერთი ჩემი მეგობარი დავტუქსე იმის გამო, რომ სახლიდან წასვლა და ცოლ-შვილის მიტოვება დააპირა. დანარჩენი მეგობრებიც დავტუქსე, რატომ არაფერს ეუბნებით, ხომ ხედავთ, რომ არასწორ გზაზეა შემდგარი-მეთქი?! მას ვეუბნებოდი, არაფრით არ შეიძლება მაგ ნაბიჯის გადადგმა და ამდენწლიანი ოჯახის დანგრევა. აი, ნახავ, თუ მალე არ მობრუნდე უკან-მეთქი და ისე აგიხდათ ყველაფერი კარგი. არ გასულა რამდენიმე თვე, რომ ოჯახში დიდი ბოდიშებით მობრუნდა და მისი ცხოვრება ნელ-ნელა კალაპოტში ჩადგა. სხვათა შორის, მერე თვითონ აღნიშნა, თუ მეგობარი ხარ, ასეთ მომენტში სიმართლე უნდა დაანახვო ადამიანს, ასეთ კრიტიკულ და საჭირბოროტო მომენტში უნდა გამოაფხიზლო, თორემ სუფრაზე და სიცილ-ხარხარში, ყველა მაგარიაო. სხვა მეგობრებს უსაყვედურა, თქვენ ჩუმად ყოფნა რატომ არჩიეთ და რატომ არ მირჩიეთ რამე, რატომ არ მითხარით, რომ არასწორად ვიქცეოდიო?!

რაც შეეხება სიტუაციას, როცა მეგობარს ღალატობს საყვარელი ადამიანი, ასეთი შემთხვევა მე არ მქონია და წინასწარ ვერ ვიტყვი, როგორ მოვიქცევი კონკრეტულ სიტუაციაში.

– ახლობლები რის გამო გაკრიტიკებენ და გაქებენ?

– მიაჩნიათ, რომ ძალიან გულწრფელი, კეთილი და ერთგული ვარ, ალბათ, ამის გამო მაქებენ. მაკრიტიკებენ იმის გამო, რომ ხანდახან რაღაცის გაკეთება დამეზარება ხოლმე (იცინის).

– როგორ ისურვებდით სიცოცხლის დასრულებას ბევრი წლის შემდეგ?

– ადამიანმა რომ თქვას, სიკვდილის არ მეშინიაო, მე ამას არ დავიჯერებ. ვინ იტყვის, რომ სიკვდილი გაუხარდება?! ეს სისულელეა, ყველას აქვს ამის შიში. ყველაზე კარგი ფორმა, ალბათ, ძილში გარდაცვალებაა, დაიძინებ და აღარ გაიღვიძებ, უმტკივნეულოდ და უშფოთველად.

– ყველაზე დიდი შიში როდის განიცადეთ?

– რამდენიმე თვის წინ ჩემს მეუღლეს ძალიან მძიმე ოპერაცია გავუკეთეთ გულზე. ქირურგმა ივაჟკაცა, თორემ ხელიდან მეცლებოდა. რვა საათი ცდილობდნენ მის გადარჩენას, უიმედო მდგომარეობა იყო. გათიშული იყო, უკვე ხელი მქონდა ჩაქნეული და ვერაფრით ვერ წარმოვიდგინე ჩემი თავი მის გარეშე. ვცდილობდი, პანიკაში არ ჩავვარდნილიყავი, შვილებისთვის არ გადამედო ეს შფოთი, მაგრამ ამ დროს საშინელება ტრიალებს ადამიანის გულში, შეიძლება, გააფრინო. ივაჟკაცა ქირურგმა, მოაბრუნა ჩემი მეუღლე და ჩემთვის უბედნიერესი წამები იყო, როცა მითხრეს, რომ გადარჩა.

– ბოლოს რა გააკეთეთ ცხოვრებაში პირველად?

– სახლი ავაშენე. მიწის ნაკვეთი მქონდა შეძენილი და პატარა საყვარელი სააგარაკე ქოხი ავაშენე. მე თვითონ ვიყავი საქმის მწარმოებელიც, მომმარაგებელიც და ზედამხედველიც. პროფესიით ინჟინერი ვარ და გამოვიყენე ეს საქმე.