“დედას რამდენიმე სამსახურში უნდა ემუშავა… ეს ყველაფერი მისი ჯანმრთელობის ხარჯზე ხდებოდა… მშობლების დაშორება ბავშვობის ტრავმაა, ვერ გადავხარშე”

ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი თაკო ჩორ­გო­ლაშ­ვი­ლი, “რუს­თა­ვი 2“- ის რუბ­რი­კა­ში “ყვე­ლა­ფე­რი დე­და­ჩე­მის შე­სა­ხებ,“ ბავ­შვო­ბის რთულ პე­რი­ოდს იხ­სე­ნებს და დე­და­ზე ემო­ცი­უ­რად სა­უბ­რობს.

“რო­გორც კი დე­და­ზე ვი­წყებ ფიქ­რს, მო­მენ­ტა­ლუ­რად თით­ქოს სიყ­ვა­რუ­ლი მეღვრე­ბა მთელ სხე­ულ­ში. მან მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გა­ა­ტა­რა ჩემ­ზე ზრუნ­ვა­ში და ახლა მინ­და, რომ მე გავ­ხდე მის­თვის ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც გა­უ­ფე­რა­დებს და გა­უ­ლა­მა­ზებს ცხოვ­რე­ბის დღე­ებს.
გან­ცდა მაქვს ხოლ­მე, რომ მე ისე­თი შვი­ლი ვარ, რო­გო­რიც მას უნდა. დე­და­ზე რომ ვლა­პა­რა­კობ, ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად ამო­ხეთ­ქავს ხოლ­მე. ყვე­ლას ცხოვ­რე­ბა­ში არ­სე­ბობს რთუ­ლი ეტა­პე­ბი. მის ცხოვ­რე­ბა­ში ეს მა­შინ დად­გა, რო­დე­საც ცხოვ­რე­ბის სირ­თუ­ლე­ე­ბი­სა და გა­მოწ­ვე­ვის წი­ნა­შე აღ­მოჩ­ნდა მარ­ტო, ჩემ­თან ერ­თად, 25 წლის ასაკ­ში უნდა მო­ე­ხერ­ხე­ბი­ნა, რომ რამ­დე­ნი­მე სამ­სა­ხურ­ში ემუ­შა­ვა, რომ მე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი, კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბა მი­მე­ღო; ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი დავ­მდგა­რი­ყა­ვი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი დე­დას ჯან­მრთე­ლო­ბის ხარ­ჯზე ხდე­ბო­და.

მახ­სოვს, დი­ლას მი­დი­ო­და სამ­სა­ხურ­ში, სა­ღა­მოს ბრუნ­დე­ბო­და, შემ­დეგ ისევ მი­დი­ო­და სხვა სამ­სა­ხურ­ში და ღა­მეს ათე­ნებ­და. შინ გამ­თე­ნი­ი­სას ბრუნ­დე­ბო­და და სახ­ლის პი­რო­ბებ­ში სა­კონ­დიტ­რო ნა­წარმს აკე­თებ­და იმის­თვის, რომ და­მა­ტე­ბი­თი შე­მო­სა­ვა­ლი ჰქო­ნო­და.
არა­სო­დეს მახ­სენ­დე­ბა დღე, რო­დე­საც რამ­დე­ნი­მე სამ­სა­ხუ­რი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი დედა მო­წყე­ნი­ლი, დაღ­ლი­ლი ან უხა­სი­ა­თოდ მე­ნა­ხოს. ამი­ტომ ვარ ხოლ­მე აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი მი­სით, რომ რო­გო­რი სა­ო­ცა­რი სიყ­ვა­რუ­ლია დედა-შვი­ლო­ბა, სულ რომ თავს ზე­მოთ ძალა არ არის, იმა­საც კი გა­კე­თე­ბი­ნებს.

ჩემი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი ეტა­პი უკავ­შირ­დე­ბა ემიგ­რა­ცი­ა­ში ყოფ­ნას, იმი­ტომ არა, რომ სამ­შობ­ლო­დან შორს ვი­ყა­ვი, ოჯახს სრულ­ფა­სო­ვა­ნი სახე ჰქონ­და, დედა, მამა და მე. ეს წლე­ბი მახ­სენ­დე­ბა ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რად.
მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ამ­დე­ნი წელი გა­ვი­და ბავ­შვო­ბის ტრავ­მა იმ დროს უკავ­შირ­დე­ბა, როცა დედა და მამა და­შორ­დნენ ერ­თმა­ნეთს, ბავ­შვო­ბის ტრავ­მა დარ­ჩა ტრავ­მად. ბევ­რი ვი­მუ­შა­ვე ჩემს თავ­ზე და ვერ გა­დავ­ხარ­შე.

(ემიგ­რა­ცი­ა­ში ყოფ­ნის დროს) სულ მქონ­და იმის გან­ცდა, რომ ჩვენ რაც შე­იძ­ლე­ბა მალე უნდა დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით სამ­შობ­ლო­ში. არ უნ­დო­და იქ შევ­სუ­ლი­ყა­ვი სკო­ლა­ში და მი­მე­ღო გა­ნათ­ლე­ბა. დავ­ბრუნ­დით და რა­ღაც ეტაპ­ზე შე­მექ­მნა ფეხ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მა. სი­მაღ­ლი­დან ჩა­მოვ­ვარ­დი და ტრავ­მა მი­ვი­ღე, ამ პრობ­ლე­მის გა­მოს­წო­რე­ბას დას­ჭირ­და დიდი დრო და ძა­ლი­ან რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო. ერთი წელი ვი­წე­ქი და არ მქონ­და გა­და­ად­გი­ლე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა.

ამ დროს დე­დამ ისევ მი­ი­ღო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა რომ ემიგ­რა­ცი­ა­ში წა­სუ­ლი­ყო. ეს სიმ­წა­რე მარ­თლა არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა. ზრდას­რულ ასაკ­ში ვი­ყა­ვი, კარ­გად ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, ეს გან­შო­რე­ბა რას­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ჩემს მდგო­მა­რე­ო­ბას, ოჯახს, ბე­ბი­ას, დე­ი­დას, რო­მე­ლიც ასე­ვე შშმ პი­რია, ძა­ლი­ან სჭირ­დე­ბო­და, ყვე­ლას გვჭირ­დე­ბო­და. ის იყო ძალა, რო­მე­ლიც პა­სუ­ხიმ­გებ­ლო­ბას თა­ვის თავ­ზე აი­ღებ­და. ის დღე არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა რო­დე­საც მი­თხრა, თაკო, მე უნდა წა­ვი­დეო. მა­შინ ვიგ­რძე­ნი ყვე­ლა­ზე დიდი ტკი­ვი­ლი, იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, უსუ­სუ­რო­ბა.
რამ­დე­ნი­მე თვის თავ­ზე ჩვენ­თან მო­ვი­და ახ­ლო­ბე­ლი, გა­ღი­მე­ბუ­ლი სახე ჰქონ­და, მო­მენ­ტა­ლუ­რად მივ­ხვდი რაც ხდე­ბო­და, მივ­ხვდი, დედა მიბ­რუნ­დე­ბო­და. ათ წუთ­ში დედა სახ­ლში შე­მო­ვი­და. მა­შინ ვთქვი, რომ ეს იყო უკა­ნას­კნე­ლი გან­შო­რე­ბა – რა პრობ­ლე­მაც უნდა გვქო­ნო­და, დავ­ჯერ­დეთ იმას ,რაც გვაქვს, ოღონდ აღარ წა­სუ­ლი­ყო არ­სად.

ჩემი შვი­ლის აღ­ზრდა­ში ორი­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვან როლს ვთა­მა­შობთ. სულ ვამ­ბობ, ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, ყვე­ლა ის ამა­გი რას ჩემ­თვის გა­წე­უ­ლი აქვს, უან­გა­როდ, შე­უ­ში­ნებ­ლად და სა­მა­გა­ლი­თოდ რა­საც შევ­ძლებ, მაქ­სი­მა­ლუ­რად და­ვუბ­რუ­ნებ.

დე­დას რაც ახლა ყვე­ლა­ზე მე­ტად აბედ­ნი­ე­რებს ჩემი ნიაა. ის სა­ა­თე­ბი რაც პა­ტა­რა თა­კოს­თან და­კარ­გა, მას­თან მი­მარ­თე­ბა­ში ინა­ზღა­უ­რებს. სულ რა­ღა­ცას აკე­თე­ბენ, სულ ერ­თო­ბი­ან, სულ კარგ ხა­სი­ათ­ზე არი­ან. ღმერ­თმა ქნას ისე­თი დე­დო­ბა გა­ვუ­წიო ჩემს შვილს, რო­გო­რიც დე­და­ჩე­მია, მგო­ნია, რომ ან­გე­ლო­ზი დამ­ყვე­ბა.