“დედა სიმსივნით გარდაიცვალა და ისეთი მდგომარეობა იყო, მე არაფერი შემეძლო”
მომღერალმა თემო საჯაიამ თავის ემოციებზე, შინაგან განწყობასა და მნიშვნელოვან ამბებზე ბლიც-ინტერვიუში ისაუბრა. გთავაზობთ ინტერვიუდან ამონარიდს, რომელიც ჟურნალში „თბილისელები“ გამოქვეყნდა:
სახელი: თემო.
გვარი: საჯაია.
პროფესია: მუსიკოსი.
– მოგონება ბავშვობიდან…
– ზოგადად, ყველაზე კარგი მოგონება, რაც ადამიანს გააჩნია, თავად ბავშვობაა. ეგზიუპერმა თქვა: „ჩვენ, ყველანი, ბავშვობიდან მოვდივართ“, შესაბამისად, ყველა ის მოგონება, რაც ბავშვობას უკავშირდება, ძვირფასია. ჩემი ბავშვობა იყო 90-იან წლებში, სამოქალაქო ომის დროს… მიუხედავად ამისა, მაინც ყველაფერი ლამაზი ჩანდა, ალბათ, იმიტომ, რომ ეს იყო ბავშვობა.
– მშობლების როლი…
– მშობლების დიდი დამსახურებაა ის, ვინც ვარ დღეს. დედამ აღმოაჩინა, რომ ისე არ ვმღეროდი, როგორც ყველა ბავშვი და ამ მიმართულებით დაიწყო ჩემი განვითარება. მისი ინიციატივა იყო, შემესწავლა მუსიკა და ამისთვის მინდა, იმქვეყნად დიდი მადლობა გადავუხადო – კარგი განათლება მომცა.
– მეშინია…
– ჩემი ახლობლების, ოჯახის წევრების, მეგობრების ისეთი ჯანმრთელობის პრობლემების, სადაც ვერაფრის შეცვლას ვეღარ შევძლებ, იმის, რაც ჩემს ძალებს აღემატება. ერთი წლის წინ დედა სიმსივნით გარდაიცვალა და ისეთი მდგომარეობა იყო, მე არაფერი შემეძლო… აი, ამის მეშინია.
– ბედისწერა…
– არ მჯერა მისი არსებობის, რადგან მწამს ქრისტეს მოძღვრების, ეს კი ავტომატურად გამორიცხავს ბედისწერის არსებობას. წინასწარ განსაზღვრა იმის, თუ რა დაგემართება, შეუძლებელია. ღვთაებრიობის არსი ისაა, რომ ყოველდღე არჩევანის წინაშე ხარ – რა გზასაც აირჩევ, ის შედეგი გექნება. ეს გზა სადმე კი არ არის დაწერილი, არამედ შენი არჩევანია. ბედისწერის არსებობა აბსოლუტურად გამორიცხავს შენს თავისუფალ ნებას. თუ ყველაფერი დაწერილია, რაც უნდა აკეთო, მაშინ შენი თავისუფლება სადაა? თუ კი ეს ასეა, მაშინ, უბრალოდ, რობოტი გამოდიხარ, რომელიც ასრულებს კონკრეტულ მითითებებს. აი, ამის არ მწამს. მე ვაკეთებ იმას, რაც არ არსებობს და ჩემს ცხოვრებას საკუთარი ნაბიჯებითა და შეცდომებით ვქმნი.
– მარტოობის განცდა…
– მქონია. არსებობს სულიერი და ფიზიკური მარტოობა. შეიძლება, უამრავი ადამიანის გარემოცვაში იყო, მაგრამ მაინც მარტო გრძნობდე თავს, ან პირიქით. გი დე მოპასანის პირველი თხზულებების რვეული მიუტანეს გუსტავ ფლობერს წასაკითხად. წაიკითხა და მხოლოდ ერთი რამე თქვა: ამის დამწერი ნიჭიერი კაცია, დანარჩენს მარტოობას ასწავლისო. ანუ, შემოქმედ ადამიანს ხანდახან მარტოობა სჭირდება იმისთვის, რომ დაწეროს, დახატოს, რაღაც ღირებული შექმნას.
– ვნანობ…
– მიკვირს ყველა იმ ადამიანის, ვინც ამბობს, რომ არაფერს ნანობს და მის ცხოვრებაში არაფერს შეცვლიდა. ბევრ რამეს ვნანობ. პირველ რიგში, იმ ადამიანებს არ ვაწყენინებდი, ვისაც ვაწყენინე.
– რჩევა, რომელიც სულ მახსოვს…
– არც ერთი რჩევა, რომელიც მიმიღია არ გამითვალისწინებია. ყველას ვურჩევ, ყველაზე მეტად დაარღვიეთ რჩევები, რადგან ყველა შეცდომას, რასაც ვუშვებთ, არის ჩვენი, ამით ვცხოვრობთ, ვიზრდებით და მივდივართ წინ. თითოეული ნაბიჯი საკუთარი გადაწყვეტილებით უნდა გადავდგათ. რჩევა, რომელიც ვიღაცამ მოგვცა, ეს სხვისი ცხოვრებაა.